NYALAWADI

Nyalawadi

 

Hasna Candra Winahyu

 

Manuk-manuk padha mulih neng susuhe, mabur renteng-renteng neng langit sing wiwit mbrabak abang ndadekake sesa-wangan katon endah. Nanging kahanan SMK I kaya alas gung liwangliwung, kahanane nyenyet. Ora ana sapa-sapa, kejaba Ret-na sing lagi ngrasakake swasana sepi. Angin kang sembribit sajak ngajak Retna supaya ndhang lunga saka papan mangkono.

 

Sinambi thethenguk, Retna kelingan omongane Resti kan-canse sekelas menawa biyen ana siswa sekolah SMK I kang mati nglalu ing jero pakiwan sekolah. Sajake Retna pengen suwe-suwe ana ing papan mau amarga dheweke arep golek inspirasi koreo-grafi tari kanggo ngenepi tugas akhire. Nanging amarga dheweke saya suwe saya mrinding, kebeh angen-angene buyar sirna. Ora let suwe Retna banjur ngadhek lan mlayu.

 

Nalika lakune wus nyedhaki ngarep gerbang sekolahe, Retna kaget kaya ana sing nyeluk dheweke.

 

“Na. . . . .Retna!”

 

Swara kuwi keprungu dening Retna bola-bali. Basan ditoleh ora ana sapa-sapa sakiwa tengene.

 

“Na. . . . . Retna!”

 

Swara iku sajak keprungu terus dening Retna. Dheweke ban-jur noleh, sorot mripate tumuju ana ing ruang lobi sekolahe. Saka pandelengane kaya-kaya ketok saka menawa ana blegere wong bagus kang mau nyeluk dheweke. Ora ngagas kuwi bener wong bagus apa wewujudan liyane, Retna gage mlayu ngedoh saka wong pandelengane wong mau. Sakwentara Retna mlayu bocah lanang mau terus wae ngetutke lakune. Sajak nom-noman mau nyalawa-dhi marang dheweke.

 

“Sapa kowe. . . .?” pitakone Retna marang bacah lanang mau. Nanging nom-noman mau meneng wae sajak ora gelem semaur.

 

“Aa. . . aa. . .ja-aja kowe penculik kang arep nyulik aku ya?” pitakone Retna maneh.

 

Bocah lanang mau tetep wae ora mangsuli pitakone Ratna. “Aku, ki, wong ora nduwe yen mbok jaluki tebusan wes mes-ti wong tuaku ora bisa menei. Apa maneh aku mung urip karo mbokku,” kandane  Retna pasrah.

 

Omongane Retna ora digubris karo nom-noman mau. Atine tabah ora karuwan, banjur Retna nggeblas mlayu. Amarga ora nge-matke dalan dheweke kesandung tiba krungkep. Ora dinyana, wong lanang mau ngetotake lan nulungi.

 

“Aku Arif. Kowe Retna, ta? Aja wedi karo aku. Niyatku apik mung arep methuk kowe,” kandhane wong lanang mau sinambi nulungi Retna.

 

Nanging atine Retna tetep durung bisa percaya ngono wae marang wong mau kang ngaku jenenge Arif. Nanging, Retna ora bisa mlaku. Kepeksa dheweke gelem ditulungi karo wong kang lagi ditemoni mau.

 

Wektu kuwi langit wus katon peteng, adzan magrip uga wus keprungu. Arif banjur ngranggeh tangane Retna katon yen dhe-weke arep ngendhong.

 

“Omahmu mburi perumahan kana, ta? Ayo tak terke bali,” kandhane Arif marang Retna.

 

“Bocah iki kok ngerti omahku. Ben wae dheweke ngarasake mengko nek nganti ketemu karo mbokku men dimamah entek,” guneme Retna kanti mesam-mesem sajak seneng yen Arif cilaka.

 

Tekan ngarep omahe Retna banjur wong kuwi ndhodhok la-wang. Saka mburi lawang wes katon bayangane mbokne. Rasa dheg-dhegane saya ndhadi. Alon-alon lawang mau mbukak. Retna kaget amarga mbokne ora nesu-nesu marang wong lanang kuwi. Sawise kedadeyan mau, Retna tansah mikir saben dinane, ana apa antarane mbokne lan wong lanang mau.

 

Dina-dina candhake, saben mulih sekolah, Retna gumun amar-ga ana ing ngarep gerbang sekolah mesthi dienteni karo Arif. Ke-para Arif ngajak Retna lunga ana ing pinggir segara. Kapeksa Retna manut pangajake Arif.

 

“Ret, coba delengen ana ing sisih kulon kae,” kandhane Arif marang Retna sinambi nudingi srengenge sing arep angslup.

“Bocah iki kok ngerti ya yen aku wis suwe ora tau dolan ing pinggir segara,” batine Retna sajak kaget. Apa kang ditindhakake Arif wektu kuwi padha karo sing ditindake almarhum bapakne marang dheweke.

 

Wis ping pira anggone Retna nyoba gawe koreografi tari kanggo ganepi tugas akhire, nanging nganti saiki durung ana kang dadi. Paling banter mung oleh pirang gerakan. Apa maneh sawise ketemu Arif, banjur blas lali karo tugase dheweke amarga saben dina mung mikirke rasa penasarane marang Arif, wong sing dhi-sike baget nyalawadi.

 

Ba’da isya’ Retna wus teturon ing kamare. Mripate ndeleng wit-witan kang ketok saka cendela kamare. Sire, kedadeyan ana ing njaba kamare kuwi bisa ggawe klangenan ing atine. Nanging ora, Retna isih ketok mendhem masalah sing marai pikirane mu-met. Mripate kethap-kethip nyawang plenthong limang watt sing madhangi kamar. Ngglethek ing kasur kumel. Ketok yen kasur kuwi wis suwe dienggo utawa wis tuwa umure. Tangane loro dianggo nyangga janggute. Ora ana swara ing mlebu menyang kupinge kejaba swara-swara jangkrik karo kewan kang nagancani sepine wengi. Wengi samsaya ndhedhet nambah nelangsane ati amarga tugase durung genep nganti seprene, kamangka mung ku-rang seminggu wis arep dibijekake. Lawang kamare muni amarga ana sing mbukak. Mripate pindah ndeleng lawang sing mbukak. Engsele wis karaten dadi isa nyuwara yen dibukak. Jebul mbokne sing mbukak lawang.

“Durung turu, to Ndhuk?” pitakone simbok marang Retna. “Dereng, Mbok. Niki lho kula bingung benjing seminggu malih niku sampun penilaian tugas akhir kamangka dereng dados blas, Mbok,” tegese Retna marang mbokne.

 

“Oo. . .alah yo gek ndang digawe, Ndhuk . . wes mepet ta wektune?” kandhane simbok maneh.

 

“Lha niku lho, Mbok. Kala wingi dumugi samenika lanangan sing ngeterke kula bali isane mung gawe gara-gara wae. Ora kenal neng sok kenal, gitu deh Mbok,” grundelane Retna marang mbok-ne nganti kesrimpet-srimpet anggone ngomong.

 

Wektu iku uga simbok ngomong marang Retna yen Arif ku-wi asring dolan ana ngomahe nangging ya mung nglimpekake Ret-na. Sawise mbokne ngomong mangkono Retna banjur ngerti yen Arif iku anake kancane mbokne kang kerep pesen jajanan pasar nggone mbokne.

 

“Ooalah, Mbok. Mbok ngendhika ket wingi-wingi, dadine rak mboten kados ngaten,” kandhane Retna sajak isin campur mangkel karo mbokne.

 

Dina candhake Retna age-age nggarap tugase. Malem ming-gu wancine Retna penilaian kanthi rasa “pedhene” dheweke mung-gah panggung. Sajake neng kana uga ana Arif kang delok pemen-tasane.

 

Budal acara pementasan, Arif nyedhaki Retna. Arif nyritak-ake kabeh kedadeyan sing njalari dheweke bisa ketarik marang Retna.

 

“Aku wingi udu aku sing saiki, seka deary-mu aku bisa dadi kaya mangkene,” kandhane Arif marang Retna.

 

Retna bingung apa karepe Arif ngomong mangkono. Maune Arif bocah kang nakal, dheweke pecandu narkoba, nanging saiki wis insyaf amarga nemu buku deary-ne Retna.

 

“Aku salut marang kowe, Ret. Saka pengalamanmu sing tok tulis neng buku iki aku sinau bisa ngluruske dalan uripku kang maune mlenceng,” kandhane Arif maneh.

“Oow. . .dadi bocah iki ngejak aku neng pinggir segara kae amarga ngerti yen bapakku tau ngejak aku menyang papan mau saka deary-ku, ta,” batine Retna sajak ora percaya saka diary-ne dhe-weke bisa ketemu Arif, wong sing praupane bagus.